We tellen af!

Nog 2 keer slapen en dan is het weer zover. Vrijdag spreken we af rond 11u45 aan de 'meeting point' in Zaventem, zodat we tijd hebben om onze valiezen te laten intapen. Kwestie van er voor te zorgen dat er niets uit de valiezen gestolen wordt, want vooral het medisch materiaal is te kostbaar.

Gisteren konden we in de auto-toonzaal bij Melinda alle materiaalopen stallen, zodat dit heel snel verdeeld was. Iedereen wat zwaarder materiaal, iedereen wat volumineus materiaal,... De valiezen waren rap goed vol :).

Françoise is maandag al vertrokken naar Dakar om alles voor ons in gereedheid te brengen. Internet werkt alvast al goed, ondanks de zware regen met mini-tornado's en overstromingen die er de laatste dagen geweest zijn, zelfs met mensenlevens tot gevolg :(.

We zullen nog wat modder moeten trotseren, maar het droge seizoen komt er stillekes aan (normaal vanaf oktober).

Thuis ben ik mijn checklists allemaal aan het controleren - alles bij? - morgen nog het een en ander bij te halen?... maar ook dat komt in orde.

Morgennamiddag ga ik de kleinkinderen van school halen zodat ik hen nog eens goed kan knuffelen voor mijn vertrek. Vier weken, voor die kleintjes is dat lang en ze kunnenhetmoeilijk vatten, maar geen nood, ook voor hen is er skype, evenals voor onze kleine meid in Beieren, hé Pheline?

Groetjes aan iedereen en hopelijk tot in het WE met de eerste indrukken.

Hilde.

Nieuw Senegalavontuur tegemoet...

En ja, ik heb toelating gekregen om weer studenten te begeleiden naar Dakar. Dit jaar hebben 4 studenten de selectie doorstaan. Jolien, Melinda, Lynn en Janice zijn nu volop bezig met de voorbereidingen voor dit Afrika-avontuur. Voor mij is het niet nieuw, maar ik voel bij de studenten dezelfde (gezonde) stress alsbij mijvorig jaar. Het nieuwe, het onbekende, ... het wordt weer een hele uitdaging.

Nog twee weken en het is zover. Op 28 september vertrekken we dit keer met een lijnvlucht van SN Brussels. De voorbereidingen zijn volop aan de gang, nog eens de pathologie en het hechten geoefend met Dr. C. dezeweek, PEP-instructies gekregen - voor de leken: dit is informatie en handelwijzeter preventie van HIV - en volgende week 2 dagen naar Brussel om kennis te maken met deBrusselse studenten en de praktischegang van zaken op punt te zetten (dit wordt het eerste Franse taalbad!).

De sponsoring is dit jaar meer dan behoorlijk, geen materiaal, wel geld waar we de nodige materialen meer doelgericht mee kunnen aankopen. Het voordeel is dat ik vorig jaar vastegesteld heb wat ertekort is in de gezondheidscentra ginds, wat we eventueel daar kunnen kopen, ...

De verhalen zullen wellicht gelijklopend zijn als vorig jaar, maar met nieuwe mensen en wat meer ervaring hoop ik toch zelf weer op unieke belevingsmomenten. Ik kijkal uit naar het weerzien met Mamadou en Seynabou, Emmanuel, Sylvestre, de vroedvrouwen,...

Senegal, nous revenons bientôt...

Groetjes, Hilde.

Terug thuis

Intussen is het avontuur afgelopen en wordt het dringend tijd om dit hoofdstukje af te sluiten en - hopelijk maar tijdelijk - op te bergen.

Bij thuiskomst op donderdagnamiddag27 oktober na een vermoeiende nachtreis, was het een blij weerzien met Pol, terwijl ik in de auto ook al honderduit kon vertellen. Twee dagen tijd om wat was en plas te doen, want op 30 oktober zijn we samen met kinderen en kleinkinderen naar Marrakech vertrokken voor een welverdiende herfstvakantie voor iedereen. Veel bijpraten, weer van de kindjes genieten, even wennen aan minder hete temperaturen...

Op zondag 6 november heb ik Afrika achter mij gelaten. We landden in Zaventem door een dik wolkendek, het was er grijs en grauw weer. De komende dagen was het gelukkig mooi weer -het zonnetje scheen ook al was het niet zo warm -enik heb al wat kunnen acclimatiseren.

Stilaan geraakt mijn administratie van thuis en school van 5 weken ver een beetje bijgebeend. Gelukkig bestaat er internet en mailing, waardoor dit zich niet hopeloos heeft opgestapeld.

Ik denk voor mezelf dat ik heel snel de oude draad terug heb opgenomen. De studenten beginnen nu wellicht ook af te tellen - zij komen terug op 24 november, nog 10 dagen dus -alvorens zij ook weer hun valiezen inpakken. Ik zal blij zijn als ik hen terug zie om ook het laatste van hun avonturen uit eigen mond te horen. In Mbour zijn ze wel moeilijker te bereiken, internet is niet beschikbaar in de gezondheidscentra en zij moeten bijgevolg naar een cybercaféenbovendien logerenze elk in een verschillende locatie. Het aantal bevallingen dat zij gedaan hebben is echter voor alledrie een succes - de druk voor prestaties is voor de rest van het academiejaar niet meer nodig.

Kortom, het Senegalavontuur is een waar succes en zeker voor herhaling vatbaar. Ik hoop dat ik 4 kandidaten bijeen krijg volgend academiejaar, zodat ik dit avontuur nog eens mag meemaken. Senegal we come again!!!

Het einde nadert

Intussen zijn we alweer meer dan een week verder, en er is enorm veel gebeurd op die tijd. Na enkele dagen weer in de dagelijkse realiteit van de verloskamers vertoefd te hebben, werden we vorige donderdag uitgenodigdbij de Belgische ambassadeur. Dit was de kers op de taart van dit prachtig initiatief van Taxibrousse waar wij allemaal deel van uitmaken. De rit tot aan de ambassade met een piratenbusje was een ervaring op zich, zelfs de ambassadeur is op straat komen kijken naar die 2 gekleurde busjes volBelgische studenten en begeleiders. De ontmoeting met verantwoordelijken van de gezondheidsinstellingen verliep in een zeer gemoedelijke sfeer, daarvan getuigt ook het artikel dat vandaag in de Senegalese krant 'Le Soleil' verscheen en de foto's die ik op de blog zet.

Eens terug thuis bij Mamadou, moesten we onze rugzak nog klaarmaken om 's anderendaags 's morgens te vertrekken naar Mbour en Simal. In Mbour, dat toch1,5 tot 2 uur rijden is van Dakar, hebben we de stageplaatsen bezocht waar de meisjes het 2de deel van hun stage doorbrengen. 's Middags kregen we eten in het hotelletje waar de eerste groep sinds gisterenavond zou logeren.

Tegen 14u15 ging het dan richting Simal. We wisten eigenlijk niet goed wat ons te wachten stond, Françoise loste niks, 'wait and see' was haar motto. In 'the middle of nowhere' kwamen we in een klein dorpje terecht. Daar was een etablissement dat hutjes verhuurt aan toeristen. Uiterst primitief, en alleen het geluid van de natuur, gelegen aan een van de delta's van uit de zee. Gewoonweg prachtig... vogels zoals we er nog nooit zagen, een blik op het water en het zout dat bij hoogtij afgezet wordt, je komt er echt helemaal tot rust. Geen internet, geen electriciteit overdag, badkamer in open lucht, maar wel met stro errond om je privacy te garanderen

Zaterdagzijn we danmet de piroguesnaar de moerassen (mangroves) geweest en dan gaan vissen, jammergenoeg was de buit karig - slechts 2 kleine visjes met 10 personen

Gisteren werd de terugrit aangevat na het middageten, eerst naar Mbour waar een hele lichting studenten met Françoise en Anne-Cathérine achtergebleven zijn om daar hun stage te starten vandaag. Dit was een eerste afscheid en dat deed toch wel hartzeer als je 3 weken met elkaar dag in dag uit samen geleefd hebt. Met 14 gingen we nog richting Dakar, waar ook 3 begeleiders hun valiezen mochten oppikken om 's avonds terug te keren richting Belgïë. Vandaag zijn er nog 2 leden van de groep vertrokken en woensdag ben ik aan de beurt. De uittocht is daarmee duidelijkingezet, alhoewel er donderdag nog 2 begeleiders aankomen en ook nog 2 studenten.

En ja, de laatste 3 dagen zijn nog stagedagen, onze Vlaamse meisjes zijn weer volop in gang geschoten, vanmorgen heb ik nog 2 nieuwe meisjes van Mons begeleid naar hun stageplaats om hen daarwat in te werken. Als zij thuiskwamen waren ze duidelijk zeer tevreden: de ene had 3 en de andere had 2 bevallingen kunnen doen.

Eén ding weet ik nu al zeker, als ik nog eens de kans krijg om studenten hier te begeleiden, dan zeg ik zeker volmondig ja

Groetjes, Hilde.

Uitstap Lac Rose + nieuwe stageplaats

Zaterdag was onze eerste groepsuitstap naar Lac Rose. Dit was echt een voltreffer. De foto's erbij geven een klein beetje weer wat we zagen.

De weg naar daar was er al een van turbulenties, zo omschreef onze gids Sylvestre hetnogal plastisch. Aardewegen en putten, het meest positieve aan de busreis was de airco, wat toch een hele luxe is hier.

Eerst brachten we een bezoek aan het schildpaddendorp, waar schildpaddensoorten die bedreigd zijn, gekweekt worden. Dit is een werkje van lange adem als je de uitleg hoort, maar die zal ik jullie nu besparen. Daarna gingen we naar het meer, waar een soort algen een bepaalde kleurstof afscheidt om in het heel zoute water (10x meer dan de zee) te kunnen leven.Er worden ook tonnen zout uit opgehaald en zelfs uitgevoerd.

We hebben met een andere bus (allée bus?) gereden in de woestijn rond het meer, we waanden ons echt in Parijs-Dakar: hotsen, botsen, aai en oei, stof en zand,... Een bezoek aan een lokaal schooltje met een onderwijzer die op enkele jaren tijd van het schooltje een succes maakte, dank zij de steun van verschillende organisties, o.a. van Taxibrousse. Ook de Waalse studenten hadden materiaal bij voor de school en konden ook een financiële gesponsorde bijdrage leverenvoor het herstellen van de banken. Nadien een korte stop aan de oceaan, waar we even konden pootje baden, wasmeer dan welkom. Na deze rondrit hebben we weer lekker gegeten in het plaatselijke restaurant, om daarna nogna te genieten aan het zwembad. Dat deed echt deugd ook al was het water lauw.

Gisteren weer terug naar de realiteit: om 6u op, om 7u vertrek naar een nieuwe stageplaats (ja, inderdaad op zondag). De dag viel eigenlijk wel mee, niet te druk, welde ganse dag goed bezig geweest met enkele moeilijke bevallingen.

Onze meisjes trekken heel goed hun plan in het Frans, de Waalse meisjes helpen hen ook enorm waar nodig. De groepssfeer is hier prima, wat toch niet zo evident is met een kleine 30 personen. We lopen elkaar wel niet voor de voeten, maar toch. Er wordt gelachen en plezier gemaakt en iedereen deelt dezelfde frustraties die gedeeltelijk omgezet worden in berusting, zeker niet in goedkeuring. De meisjes blijven allemaal vlot bevallingen doen, niet elke wacht, maar toch.

Dit keer verwijs ik ook naar de foto's die er straks bijkomen. Geniet mee met mij.

Lieve groetjes aan iedereen,

Hilde

De tijd vliegt

Morgen zijn we hier al 2 weken, het is nochtans net of we pas gisteren in het vliegtuig stapten. Iedereen blijft het hier fijn vinden, alhoewel de dagelijkse verhalen van op stage toch de nodige opvang vragen.

Vanavond krijg ik een kamergenoot voor één week, een docente van de Brusselse hogeschool. Ze zal nu ongeveer aan het landen zijn met een uur vertraging, samen met nog 3 studenten. Nog enkele dagen en we zijn compleet, namelijk 38 personen. Gelukkig is dat maar voor 2 dagen, dan beginnen de eersten al terug te vertrekken.

Intussen hebben we allemaal een officiële uitnodiging ontvangen van de Belgische ambassadeur voor de receptie van donderdag 20/10. Het kaartje alleen al, gedrukt op ieders persoonlijke naam, is al de moeite waard.

Vandaag heb ik Lieselot van stage naar huis moeten sturen, ze zat daar doodziek met koorts in de verloskamer. Mogelijk weer iets gegeten wat haar darmen niet goed kunnen verdragen. Dorien kreeg intussen de bevallingen natuurlijk en ze heeft vandaag ook 2 mooie hechtingen gerealiseerd.

Ook Isabelle, de vrvr die ons daarna kwam vervoegen, was tegen de middag te ziek om te blijven. Gelukkig blijf ik van die miserie gespaard.

De warmte blijft hier wel verzengend, maar eigenlijk leer je daarmee omgaan. In de namiddag zien ze me niet buiten, behalve om van de stageplaats naar huis te komen, of zoals gisteren bij de uitstap.Meestal mijd ik de zon en zoek ik de meer schaduwrijke plekjes op. Het zweet blijft natuurlijk wel vanmijn gezicht druppen, maar ik vind dat al niet meer zo erg en ik voel me trouwens behoorlijk goed. In de verloskamers valt het nog een beetje mee als de ventilators marcheren. En ik slaapgoed 's nachts, ondanks het feit dat de airco op mijn kamer nog steeds niet marcheert. Nu is me beloofd dat het morgen hersteld zou zijn - vandaag is het vrijdag en gebedsdag en bijgevolg begint het WE al

Tot nu toe heb ik nog niet veel foto's genomen, hiervoor verwijs ik naar de blog vanonze Vlaamsestudenten www.vroedkundesenegal.blogspot.com.

Iedereen neemt zoveel foto's, we zullen ze allemaal verzamelen, zodat iedereen ze van iedereen heeft. En Yeny, nog een begeleidster is amateurfotografe, van haar zullen we dus zeker mooie plaatjes krijgen.

Morgen is er een geplande verplichte uitstap naar Lac Rose, die degroepssfeer alleen maar nog meer ten goede kan komen. Het is werkelijk een luxe om in zo'n goed gesmeerde organisatie stage te kunnen doen. Françoise is voor haar taak goud waard! Zij is de moeder van de bende die het ganse hebben en houden regelt, zorgt dat alle studenten en begeleiders zich goed voelen, zorgt dat alle stageplaatsen benut zijn, officiële wegen bewandelt voor het welslagen van dit alles... Als school kunnen we haar hiervoor alleen maar heel dankbaar zijn en onze medewerking verlenen waar mogelijk. Ik hoopdat iedereen dit voldoende kan inschatten.

Er komt nog geen heimwee de kop opsteken, wat niet wil zeggen dat ik thuis en Pol en de kinderen en kleinkinderen niet mis. Maar treuren hierom is niet echt aan mij besteed zolang iedereen maar gezond blijft.

De laatste dagen kregen we ook minder goed nieuws. Een van de franstalige studenten haar moeder kreeg begin deze week een scan, waarbij men een hersentumor vastgesteld heeft. Dàt is reden om verdrietig te zijn! Vandaag komt er iemand aan die gisteren bericht kreeg dat de getuige voor haar nakende huwelijk op 32 jaar overleden is. Van dérgelijke berichten krijg je kippenvel. En ook die situaties proberen we zo goed en zo kwaad als mogelijk op te vangen. Maar het lukt! Dan voel je de eenheid en de empathie in de groep. En daarvoor doen we het!

Ik word blijkbaar wat zwaarmoedig in mijn betoog, tijd dat ik stop dus... de volgende keer pakken we het wat luchtiger aan

Lieve groetjes aan iedereen,

Hilde.

Eerste uitstap - île de Goree

De stagedagen wisselen af met een vrije dag, en daar hebben we gisteren dankbaar gebruik van gemaakt. De ganse groep van het eerste uur is vrij, en wewillen samen naar île de Goree gaan, een eilandje van 900 bij 300 m ongeveer. Dit is best al een hele onderneming. Wenemen met 11 personen 3 taxi'som tot aan de haven te rijden. Geraldine is onze onderhandelingsspecialiste om de prijzen van de taxi's betaalbaar te houden voor de studenten. Eens op de boot worden we al meteen aangeklampt door vrouwen die een boetiekje hebben op het eiland. Ze verkopen allemaal ongeveer hetzelfde in een hutje van 1m2. Ook op het eiland zelf blijven ze ons achtervolgen, en dat verveelt toch wel op de duur.

's Middagseten we in een plaatselijk restaurant(aanrader van Françoise), en daarlaten ze onsgelukkig met rust.

Een bezoek aan het Slavenhuis en het Museum van de Vrouw zijn zeker de moeite waard, maar ookde smalle straatjes geven een zeer gezellig gevoel. Als 'sage-femme' zijn we erin geslaagd om in de 2 (ja twee) gezondheidsposten binnen te geraken, waar ze ook enkele (6à7) bevallingenhebben per jaar. We spreken er ook met een hoogzwangere vrouw die daar woont en dusdaar wil bevallen. Gelukkig ziet ze er gezond en wel uit en zal alles wel in orde komen.

Na de middag is het bloedheet (44° in de schaduw). Gelukkig is er, vooraleer met de boot terug te keren, nog voldoende tijd om een frisse duik in de zee te nemen. Dat doet nu eens echt veel deugd

Na een dikke week

Gisterenavondzijn er hier nog een groep studenten en enkele begeleiders aangekomen, waardoor we in het totaal al met 29 zijn. Het merendeel zijn studenten vroedkunde, maar ook enkele verpleegkunde. Voor de studenten die hier al een week zijn, is er, na 2 dagen welverdiende rust, terug een stagereeks van 3 dagen begonnen.

Met een heel klein hartje vertrokken ze vrijdagavond en zaterdagmorgen terug, maar eens op de dienst aangekomen, bleek alles wel mee te vallen. Ook voor mij was het op die manier weer werken geblazen, maar ik keek er eigenlijk wel naar uit. 's Nachts is het tamelijk druk geweest, overdag was het dan weer wat kalmer, maar toch komen de studentjes dagelijks met een of meer bevallingen naar huis.

De sfeer in de groep is hier opperbest. Er wordt veel verteld, veel gelachen, wellicht ook nog eens een traan gelaten, maar dat tonen ze iets minder. Als ik aan onze Vlaamse meisjes vraag hoe het gaat, dan stralen ze gewoon en dat doet deugd na slechts één week in Dakar.

Met Françoise kan ik het opperbest vinden. We hebben beide dezelfde doelstellingen naar de studenten toe, we springen elkaar bij waar nodig en delen ook onze frustraties (alhoewel dat eigenlijk heel goed meevalt). Die van Françoise liggen dan meer in de organisatorische kant van dit project.

Sinds gisteren deel ik het appartement met de 3 collega-begeleiders. Op de kamer slaap ik nog alleen voor een week (gelukkig voor haar, want de airco is nog altijd niet in orde

Vanmorgen weer iets nieuws gezien. Hier in de straten lopen witte schapen/geiten (?)rond, en die worden wel gewassen zeker! Ja, met zeepsop! Ik moet toegeven dat ze nadien wel schoon wit waren. Deze voormiddag is er ook een lammetje geboren, blijkbaar zonder hulp, en het stond pas recht toen ik thuiskwam, het was zelfs nog nat. Ik heb als vroedvrouw dus geen hulp meer kunnen bieden

Gisteren ben ik zoals meestal met de bus naar huis gekomen. Ik heb moeten wringen om er bij te kunnen, maar ze hebben de deur toch dichtgekregen

Straks weer debriefing en avondeten, en dan is het in een wip slaaptijd. Morgen om 6u weer opstaan om de studenten uit te wuiven en die van de nacht op te vangen.

Ik krijg zonet bericht dat Lieselot en Geraldine een beetje te veel Afrikaziekte (turista)hebben. Dus is bedje houden de booschap, wat medicatie, en hopelijk is morgen alles weer over. Vannacht kunnen ze dus niet op stage, maar Dorien krijgtCéleste alsmaatje, want alleen op stage gaan is zeker geen optie. We duimen dat er geen andere ziek worden. Tot zover voor vandaag.

Vele, nog steeds hete groetjes,

Hilde.