Bye, bye Dakar!
Bye, bye Dakar! Hopelijk tot volgend jaar!
Zaterdag 27/10/2012. Ik stel vast dat de website van reismee.nl met onderhoud bezig is en dus afgesloten. Maar toch zal ik vandaag mijn afsluiter in een word-document zetten, dan kan het op de website van zodra die weer beschikbaar is.
De tijd vliegt... tijd dus om dit Senegalavontuur af te sluiten.
Vorige maandag en dinsdag heb ik er alles moeten aan doen om het medisch materiaal te vinden. Daar waar ze me na vele telefoons en mails beloofden om prijzen door te mailen... ja, op die mail wacht ik nog steeds, ondanks mijn aandringen. Uiteindelijk ben ik dinsdagnamiddag naar de pharmacie gestapt gelegen dicht bij de grote baan. Daar werd ik heel vriendelijk geholpen door de apotheker, hij belde rond voor prijzen en woensdagnamiddag kon hij alles geleverd krijgen. Oef... dat euvel was eindelijk verholpen. Had ik dit maar eerder geweten. Nog geld afhalen in de bank, zodat de meisjes zouden kunnen betalen, en dan terug naar huis om verder alles klaar te maken voor mijn vertrek.
Françoise is dinsdagavond nog van Mbour teruggekomen om mij ‘au revoir' te zeggen en om onze meisjes niet alleen te laten in Dakar. Chic hé van haar? Het gaf me een warm (!) gevoel vanbinnen. De meisjes hadden het een beetje moeilijk, wilden eigenlijk ook wel eens even naar huis voor een dikke knuffel van mama, papa, vriendje,..
Na een goede vlucht van amper 6 uren (met SN Brussels) ben ik woensdagmorgen om 5u15 veilig geland in Zaventem. Pol was ook blij me terug te zien. Na een paar uurtjes slapen, zag ik in de namiddag ons Tine met de kinderen en donderdag was het de beurt aan Koen en zijn gezin. Het was een fijn weerzien met iedereen. En met Toon zullen we weer kunnen skypen op zondagmorgen.
Woensdagnamiddag heb ik ook al kunnen reclame maken voor volgend jaar, want de info stage voor 2 vrk stond nog op het programma. Gelukkig zijn de studenten attent en rustig geweest, want ik begon toch te voelen dat ik een nachtje mijn bed gemist heb L. Maar geen nood, de nacht nadien heb ik geslapen van 20u tot 7u 's morgens.
Intussen heb ik me hier in België wel aan de koude moeten aanpassen, en dat valt eerlijk gezegd wat tegen: deze morgen vorst aan de grond, amper 3° in de voormiddag, dat is minstens 30°C minder en toch even bibberen. Maar in tegenstelling tot Dakar kan ik hier een dikke trui en jas aandoen, en wat werken om warm te krijgen; ginds was het heel wat moeilijker om af te koelen J.
Nu nog de nazorg en verslaggeving (evenals de studenten bij hun stage) en hopen dat ik volgend jaar opnieuw mag meegaan op begeleiding. Studenten 2 vrk, ik hoop jullie te kunnen overtuigen van de meerwaarde van dergelijke stage in Afrika!!!
Vele groetjes aan iedereen die mijn verhalen leest JJJ.
Hilde.
Weekend Mbour en Simal
We zijn intussen enkele uren thuis van een lang WE. Vrijdagmorgen vroeg zijn we vertrokken naar Mbour, 2 uren rijden ongeveer, waar we alle stageplaatsenbezochten. Onze meisjes maakten er kennis met de vroedvrouw en de lokatie waar ze vanaf 3 november 11 dagen te gast zullen zijn en er mee leven en werken met het gezin. De studenten hebben er wat schrik voor, maar ik probeer hen te overtuigen dat dit best wel zal meevallen, hun voorgangers hadden ook maar een klein hartje vorig jaar en achteraf vonden ze dit 'de tijd van hun leven'. Tussen 2 gezondsheidscentra door brachten we ook een kort bezoek aan de vissershavenen vismarkt van Mbour. Na deze toch wel vermoeiende lange voormiddag kregen we in 'Petit Eden' een lekkere maaltijd waarna we onze reis verderzetten naar Simal, alweer 2,5 uren rijden. Onderweg zorgden Cher, de chauffeur, en Sylvestre, de zeer bekwame en ervaren gids, voor denodige uitleg van wat we te zien kregen en ook Cher had aandacht voor speciallekes, zoals een varaan die de straat overstak (zie foto's).
Over Simal zelf werd in alle talen gezwegen, de verrassing moest er zijn, maar heeft zijn effect niet gemist. Ikzelf heb het vorig jaar mogen beleven en ik keek al enorm uit naar die 2 dagen. Simal is de ideale locatie om tot jezelf te komen, weer de batterijen op te laden en in alle rust te genieten van de natuur, van de stilte, van de prachtige zonsondergang en zonsopgang, van het water, en zeker ook van het eten,...Momenten waarop je mijmert en het wel eens moeilijk durft hebben, maar ook dat hoort erbij. Het was een WE zonder internet en zonder laptop en ikzelf heb ook de GSM uitgezet en thuis wisten ze dat ik niet te bereiken was.
De terugreis vandaag na het middageten verliep heel rustig. De meisjes van Brussel bleven in Mbour achter samen met Brigitte D. en Françoise, want zij starten er hun stage morgen al. Wij, de Vlamingen, zijn met Brigitte C. terug naar Dakar gereden, waar onze meisjes nog 10 dagen stage doen. Brigitte C. is de eerste die vanavond terug richting Brussel vliegt. Ikzelf volg dinsdagavond en tegen dan komt Françoise ook terug naar Dakar. Eerlijk gezegd laat ikonze studentenmet een gerust gevoel achter, ze hebben al veel geleerd, weten nu wel wat ze kunnen en moeten doen en hun Frans is bewonderenswaardig vooruitgegaan! Chapeau hoor meisjes!
Morgenga ik nog op zoek naar medisch materiaal, zodat de meisjes verder kunnen tot het einde van hun stage, maar intussen weet ik al min of meer waar ik dat kan halen. Hopelijk is er ook voorraad voorhanden? In Afrika weet je maar nooit...
Zo, nog 2 keer slapen en dan neem ik weer afscheid en hopelijk is het geen 'vaarwel' maar 'tot ziens volgend jaar'
Groetjes, Hilde
Ook dit jaar weer vliegt de tijd!
Intussen zijn we enkele dagen verder. Vorige vrijdag hadden we de eerste uitstap, namelijk die naar Lac Roseen het schildpaddendorp. Eigenlijk heb ik van die uitstap nog meer genoten dan vorig jaar: het deed namelijk enorm deugd om te zien hoe de studenten hiervan konden genieten, ze vonden het ronduit 'zalig'. Na de eerste 2 weken hard zwoegen in de verloskamers, vechtend ook tegen de hitte en aanpassingsproblemen met het slaappatroon, is dit een zeer welgekomen dag.
Lac Rose is jarenlang de aankomstplaats van Parijs-Dakar geweest, vandaar dat er ook wat hotels zijn en toeristische arrangementen. De 4x4 vrachtwagen en de snelheid waarmee door het zand en de duinen werd gereden, gaf ons dus ook een mini rallygevoel. Het jaarlijks bezoek aan het schooltje stond natuurlijk ook op het programma en het is fijn om te zien dat de onderwijzer er zo gedreven zijn idealen nastreeft en ook goede projecten gefinancierd krijgt.
Intussen zijn er weer 2 nachten achter de rug, en 2 vrije dagen. Gisteren is er al een eerste evaluatie gegeven, ja, ook dat hoort bij de geplogenheden
Ikmoet nual stilaan beginnen aftellen, nog een weekje en ik ben op de luchthaven om terug huiswaarts te keren. Er is echter nog een drukke week voor de boeg: eerst 2 stagedagen, vrijdag gaan we de stageplaatsen in Mbour gaan bezoeken en daarna hebben we een afzonderingsWE in Simal. Daarhebben we geen internet, geen GSM-masten, alleen de natuur en elkaar om te discussieren, ter plaatse gezamenlijke activiteiten te doen, een boek te lezen, enz.
Zondagnamiddag keren wij (de Vlamingen)terug naar Dakar voor de laatste 10 stagedagen hier, de Waalse meisjes blijven achter in Mbour voor hun stage ginds in de verschillende gezondheidsposten, waar onze meisjesvanaf 3/11ook naartoe gaan. De eerste begeleidster van ISEI keert die avond al terug naar België, en zo begint de uittocht stilaan.
Al bij al is het weer een leerrijke periode, niet alleen voor de studenten, maar ook voor mij. En ik hoop van harte dat ik er volgend jaar weer mag bij zijn
Groetjes, Hilde.
Weer helemaal de oude.
Ik wil iedereen geruststellen dat ik volledig hersteld ben van mijn griep en dat ik weer functioneer zoals het hoort. Vandaar dat ik deze morgen weer vroeg op was om samen met de studenten te ontbijten om 6u30 die om 7u naar hun stages vertrekken. De studenten van de nacht kwamen langzaam allemaal binnen en na nog een overleg met de begeleiders zijn wij ook om 8uvertrokken richting stage. Iedereen haar eigen bus, voor mij is dat nr 36 naar 'Parcelles'. Krijgt die toch wel geen platte band zeker en stopt 3x om de band op te blazen om een 4de keer toch van band te moeten wisselen. De eerste 3 stops was er geen kat die bougeerde in de bus, maar de 4de keer zijn er toch enkelen die de bus verlaten. Ik zelf dus ook, maar eigenlijk kon ik niet goed inschatten hoe ver ik nog te voet moest naar de 'centre de santé'. Gelukkig heb ik er maar 20 min over gedaan, maar het was al goed warm en dus meer dan lang genoeg, bovendien is het intussen bijna 9u30. Aangekomen op stagehebben de studenten Lynne en Janicenet een bevalling achter de rug. Nog een vrouwtje komt binnen en zij doen de opname-onderzoeken, maar daarna mag ze terug naar huis, want ze is niet echt in arbeid. Dan komt er een hoogzwangere vrouw binnen die direct op de verlostafel geholpen wordt. De hoofdvroedvrouw geeft onmiddellijk opdracht dat Lynn zich mag klaarmaken voor de bevalling. Het gaat echt wel snel, dit is wellicht een meerbarende, maar de vrouw spreekt alleen Wolof en de vroedvrouw geeft niet meer informatie, want de parturiënte perst en daar wordt de baby geboren. Mijn eerste gedacht is dat dit toch maar een klein baby'tje is voor zo'n omvangrijke buik, en inderdaad, ik kijk en voel en de buik is nog even zwanger als tevoren, er komt dus nog een 2de. Lynnheeft het nog niet door wat er gebeurt en schrikt als ik het haar zeg. Ook Janice schrikt even, zij is volop met de opvang van de 1ste baby bezig geweest. Lynn onderzoekt en voelt teentjes door de 2de vruchtzak, toch een heel unieke ervaring, denk ik. Maar alsde stuitliggingna het breken van de vliezenaanleiding geeft tot moeilijkheden bij de geboorte, komen de Senegalese vroedvrouwen allemaal in actie en trekt Lynn zich bescheiden terug bij Janice en bereiden ze samen de opvang van de 2de baby voor. Uiteindelijk komt een ervaren vroedvrouw de stuitgeboorte tot een goed einde brengen en is iedereen gelukkig en niet in het minst de moeder.
Even later krijgen beide studenten opdracht om de eerder bevallen vrouwen te hechten. Zij zijn goed en wel bezig als er plots tumult ontstaat in het lokaal ernaast, want daar is net een vrouw zonder hulp bevallen op de grond. De vroedvrouwen nemen direct het nodige materiaal, en verzorgen meoder en kind, maar daar is geen greintje stress mee gemoeid en na 10 min liggen moeder en kind in bedalsof er geen vuiltje aan de lucht is.
Nadien blijft het kalm op de dienst en laat ik de studenten achter. Ze hebben hun best gedaan, maar ze hebbenweer heel veel nieuwe ervaringen opgedaan en zijn wellicht tot de vaststelling gekomen dat zij toch nog heel veelkunnen leren (ik ook trouwens)... maar ja, dat is een van de redenen om eens naar hier te komen hé
Morgen is er de eerste groepsuitstap naar Lac Rose, iedereen kijkt er naar uit, want niemand weet wat de dag zal geven, behalve Françoise, Brigitte C. en ik natuurlijk, maar we mogen niets zeggen. Verrassing dus voor zij die hier voor het eerst zijn. Ik kijk er trouwens ook naar uit
Groetjes aan iedereen,
Hilde.
Nieuwe ervaring: griep in Dakar!
Het is nu woensdagmiddag, 15u30 plaatselijke tijd, in België is dat 17u30.
Toen ik enkele weken geleden hoopte om nieuwe ervaringen te kunnen toevoegen aan mijn 2de verblijf in Senegal, had ik me die toch wel anders voorgesteld. Intussen heb ik dus zelf kunnen kennis maken met een hardnekkige griep - moet je daarvoor in Senegal zijn?
Algemeen moeten we toegeven dat er dit jaar wel meer zieken zijn in de groep, een studente heeft ontstoken voeten van insectenbeten,een andere studente heeft iets griepachtigs en nog 2 studenten voelden zich vanmorgen op het einde van hun nacht niet zo goed en zijn wat vroeger naar huis gekomen. Anderen hebben dan weer last van hun maag en darmen, alhoewel dat nogal meevalt. En eigenlijk mogen we best trots zijn op onze Vlaamse studenten, die houden zich sterk en mankeren (nog?) niets. Houden zo meisjes!
Anderzijds verlopen de stages minder schokkend dan vorig jaar, in elk geval hebben de studenten niet echt nood aan uitgebreide debriefing of nu en dan eens eentje, en dan maken we daar natuurlijk tijd voor.
Maandag kreeg ik van onze meisjes een kleine verrassing: ze hadden koek gemaakt (petit-beurre met crème-au-beurre) en ik kreeg ook mijn (groot) deel. Dit vind ik zo'n lekkernij, en krijg ik normaal gezien maar enkele keren per jaar op de verjaardagsfeestjes bij Koen en Leen. Ondanks het feit dat ik hier praktisch niet snoep, heb ik dat toch niet aan mij laten voorbijgaan. Bedankt studentjes, maar voor mijn lijn niet voor herhaling vatbaar
Intussen is het 18u geworden. Rond 16u had collega Brigitte D. zin in een koffietje. Ik eigenlijk ook, dus zijn we maar direct samen naar de bakker gewandeld, hebben er in een geclimatiseerde verbruikszaal van een koffietje genoten en nu zijn we net terug. Het heeft ons allebei deugd gedaan, dit is dan wel voor herhaling vatbaar.
Ik kreeg net ook telefoon van Jolien, ze is mee met de ambulance, dus zal Melinda in Nabil op haar wachten en zullen die 2 wat later thuis komen. Intussen heeft Melinda toch nog een bevalling meegepikt, het is dus zeker geen tijdverlies hé!
Ik zal het voor vandaag maar hierbij laten, meer en ander nieuws een van de volgende dagen misschien.
Groetjes, Hilde.
De eerste week is al weer voorbij!
Na 3 zware dagen op stage doen 2 vrije dagen enorm deugd. Tijd om wat te ontspannen aan de zee, wat bij te slapen, de was te doen...
Donderdag was voor mij een bijslaapdag en vrijdag heb ik samen met collega Brigitte genoten van een dagje aan zee met een boek. Om 10u zijn we vertrokken, we huurden een ligzetel onder de parasol en met een boek in de hand was dit zalig. Jammer genoeg begon er een lichte hoest op te steken, maar eigenlijk niets om me op dat moment zorgen te maken.
Rond 15u begon het zelfs onder de parasol toch te warm te worden en ging ik naar huis. Op dat ogenblik was ik me nog van geen kwaad bewust, maar enkele uren later zag ik vuurrood en kreeg ook lichte hoofdpijn. Later kreeg ik ook koude rillingen, dus duidelijk een zonneslag. Ik wist niet dat dit onder een parasol mogelijk was, zelfs Brigitte was heel verwonderd, want zij was toch getuige geweest dat ik niet van onder de parasol uitgekomen ben. Bovendien verergerde het hoesten waardoor ik me ellendig voelde.
Natte handdoeken en goede zorgen van de collega's met homeopatische middelen deden goed hun werk, zodat ik al bij al goed geslapen heb. Gelukkig hadden al onze studenten nachtdienst en moest ik hen niet begeleiden ter plaatse. Ik hoop weer volledig hersteld te zijn tegen hun dagdienst van woensdag en donderdag. Ik heb me dus maar toegelegd op het maken van de planning van 2 vrk, en dat is geen sinecure met het grote aantal studenten.
Zondagmorgen.
Lynn en Janice zijn er al om 6u30, moe maar tevreden. Elk 2 bevallingen mogen doen. Melinda en Jolien komen na tegen 7u15, want voor Melinda was er op de valreep nog een bevalling te doen. 2 en 3 bevallingen deze nacht voor hen maken dat ook zij tevreden kunnen slapen gaan.
De sfeer is goed onder de studenten. De Waalse meisjes doen hun best om contact te leggen met de Vlaamse, alhoewel dat niet zo evident is met al die Françaises die geen woord Nederlands verstaan. Verder stellen we vast dat de studenten veel minder ondersteboven zijn dan vorig jaar. Toen hebben we de eerste week niets dan huilbuien moeten opvangen omwille van wat de studenten meemaakten op stage. Nu valt dit heel goed mee, waardoor de debriefing minder uitgebreid en minder noodzakelijk is.
Het is 8u15. Nu nog snel even winkelen terwijl het nog niet te warm is om buiten te komen (daar kan mijn huid nu zeker niet tegen!) en dan kan ik voort doen met mijn PC-werk.
Groetjes, Hilde.
De kop is eraf…
De eerste stagedag en -nacht is voorbij. Gisteren vertrokken alle studenten om 7u 's morgens met een klein hartje naar een eerste lange stagedag. Onze Vlaamse studenten zijn voor 3 dagen gekoppeld aan een Franstalige, zodat ze snel met de taal vertrouwd geraken.
Momenteel zijn we met 3 begeleidsters om op 5 stageplaatsen te introduceren, maar Françoise kent natuurlijk alle plaatsen en onze studenten doen stage op voor mij 2 bekende terreinen. Aangekomen op de eerste stageplaats, was het daar vrij rustig. Eens de studenten (ook die van de nacht) zich voorgesteld hebben aan de hoofdvroedvrouw zijn we de verloskamer gaan verkennen. Er was slechts één vrouw in arbeid, maar niet om onmiddellijk te bevallen, dus ben ik vrij snel naar de andere stageplaats kunnen gaan.
Daar aangekomen bleken de studenten het toch wat moeilijk te hebben, ze werden wat aan hun lot overgelaten en liepen wat verloren. Nadat ik samen met hen met de vroedvrouwen gesproken had, leek het contact toch iets vlotter te verlopen. Het was er ook vrij rustig (naar Afrikaanse normen), één vrouw pas bevallen die nog gehecht moest worden, en 2-3 vrouwen in arbeid, wat ons de kans gaf stap voor stap de vroedvrouwen te volgen in wat ze deden. Na een 3-tal uren voelde ik dat het tij helemaal gekeerd was en dat de vroedvrouwen bereid waren om de studenten onder hun hoede te nemen.
Na de middag ben ik vertrokken in de hoop even te kunnen rusten, want 's avonds zouden we weer opgaan voor de groep van de nacht.
's Avonds bij de eerste debriefing was er al een zeer positieve noot: enkele studenten hadden er al één of twee bevallingen op zitten, ook Janice. Bovendien is de koppeling aan de Brusselse studenten goed meegevallen, de meisjes hebben heel veel steun aan elkaar gehad, ondanks het taalverschil. Als ‘vervangmoeder' van dat jonge volkje maakt dat me wel heel gelukkig.
Van rusten is jammer genoeg niet veel in huis gekomen, maar gelukkig is het opstarten 's avonds niet uitgelopen, ook weer omwille van de kalmte, en kon ik om 21u30 al vertrekken naar de 2de stageplaats en rond 23u30 kon ik naar huis.
Deze morgen bij de debriefing kwamen er tranen en frustraties boven: van vermoeidheid, voor Lynn een bevalling en een drukke nacht, maar ook de manier van werken liet een diepe indruk na. Afrika is Europa niet... Uit ervaring van vorig jaar weet ik echter dat dit de studenten sterker maakt en dat zij toch groeien naar een onvergetelijke positieve ervaring tegen het einde van deze 8 weken stage.
Vanmorgen werden we om 5u30 gewekt door het Islamitische gezang met luidsprekers. Ik ben dan toch maar opgestaan om de studenten die zouden vertrekken voor de dagdienst te zien aan het ontbijt, evenals even later ook hun collega's die thuis kwamen van de nacht.
Ik ben thuis gebleven, onder de ventilator heb ik gewerkt op de laptop, want ja, ook het andere werk voor school moet verder. De warmte valt echter beter mee dan vorig jaar, de eerste dagen was er geen zon en was de wind wat minder heet. Nu de zon er sinds 2 dagen wel terug door komt is het te doen, ofwel ben ik het gewoon?
Brigitte is nu net thuis. De mannen van Mamadou komen de vijzen van de bedden wat opspannen, want heel vast staan die niet meer. Maar ja, wij zouden met de sleutels naar de kamer komen om daar de vijzen aan te spannen, hier doet men het anders, men haalt de bedden uiteen, brengt ze naar beneden, spant de vijzen daar op en ze brengen dan de kader terug naar boven...
Tot zover voor vandaag, intussen is het al dik 17u, bij jullie 19u.
Heel veel groetjes aan iedereen,
Hilde.
We zijn weer in Dakar!!!
Gisteren hebben we een heel goede vlucht gehad (rechtstreeks deze keer met SN BRussels) en na een vertraging van 20 min bij de start zijn we na minder dan 6uren toch 10 min eerder geland dan gepland. Het vliegtuig bood alle comfort, genoeg beenruimte, maar vooral een monitor voor elke zetel, zodat we spelletjes konden doen of een video bekijken of naar muziek luisteren... de tijd ging op die manier heel snel vooruit.
Bijaankomst in Dakar was het nog niet donker, wat ons mooie beelden van de kust opleverde van uit het vliegtuig.
Het was wel weer even wennen aan het uur, ineens 2 uren vroeger dan in België, maar behalve dat we laat in bed zaten is de aanpassing er snel. De temperatuur viel dit keer beter mee, wel zwoel, maar toch wat minder warm dan vorig jaar.
Vandaag zijn we al de ganse dag op stap geweest. Eerst alle stageplaatsen gaan bezoeken met de nodige uitleg om maandag goed te kunnen starten, daarna inkopen doen, terwijl we de kans hadden om allesin de bus te laden die dan reed tot aan de voordeur, en om te eindigen een rondrit in Dakar met uitleg over de bezienswaardigheden. We gingen dan met de ganse groep eten op Ile de Ngor. Bij thuiskomst hadden we alleen de tijd om ons wat op te frissen, want Dr Ibrahim zou ons een beetje komen uitleggen waar we moeten op letten en zeker moeten doen, maar oook wat we zeker niet moeten doen op onze stageplaatsen. We waren wat blij als dat overleg gedaan was om 19u45, zodat we konden eten.
Vandaag viel de temperatuur ook mee, het heeft vorige nacht geregend en de zon is er niet doorgekomen. Om te acclimatiseren was het dus best wel doenbaar. Maar wie weet schijnt de zon morgen weer en is het bloedheet. Deze nacht probeer ik me weer content te stellen met de ventilator ipv met airco, vorige nacht was dat geen probleem.
Morgen nog op pad voor bezoek aan een laatste stageplaats, maar in de namiddag zijn we dan vrij om goed uitgerust te kunnen starten maandagmorgen.
Vele groetjes aan iedereen, Hilde.