We zijn intussen enkele uren thuis van een lang WE. Vrijdagmorgen vroeg zijn we vertrokken naar Mbour, 2 uren rijden ongeveer, waar we alle stageplaatsenbezochten. Onze meisjes maakten er kennis met de vroedvrouw en de lokatie waar ze vanaf 3 november 11 dagen te gast zullen zijn en er mee leven en werken met het gezin. De studenten hebben er wat schrik voor, maar ik probeer hen te overtuigen dat dit best wel zal meevallen, hun voorgangers hadden ook maar een klein hartje vorig jaar en achteraf vonden ze dit 'de tijd van hun leven'. Tussen 2 gezondsheidscentra door brachten we ook een kort bezoek aan de vissershavenen vismarkt van Mbour. Na deze toch wel vermoeiende lange voormiddag kregen we in 'Petit Eden' een lekkere maaltijd waarna we onze reis verderzetten naar Simal, alweer 2,5 uren rijden. Onderweg zorgden Cher, de chauffeur, en Sylvestre, de zeer bekwame en ervaren gids, voor denodige uitleg van wat we te zien kregen en ook Cher had aandacht voor speciallekes, zoals een varaan die de straat overstak (zie foto's).

Over Simal zelf werd in alle talen gezwegen, de verrassing moest er zijn, maar heeft zijn effect niet gemist. Ikzelf heb het vorig jaar mogen beleven en ik keek al enorm uit naar die 2 dagen. Simal is de ideale locatie om tot jezelf te komen, weer de batterijen op te laden en in alle rust te genieten van de natuur, van de stilte, van de prachtige zonsondergang en zonsopgang, van het water, en zeker ook van het eten,...Momenten waarop je mijmert en het wel eens moeilijk durft hebben, maar ook dat hoort erbij. Het was een WE zonder internet en zonder laptop en ikzelf heb ook de GSM uitgezet en thuis wisten ze dat ik niet te bereiken was.

De terugreis vandaag na het middageten verliep heel rustig. De meisjes van Brussel bleven in Mbour achter samen met Brigitte D. en Françoise, want zij starten er hun stage morgen al. Wij, de Vlamingen, zijn met Brigitte C. terug naar Dakar gereden, waar onze meisjes nog 10 dagen stage doen. Brigitte C. is de eerste die vanavond terug richting Brussel vliegt. Ikzelf volg dinsdagavond en tegen dan komt Françoise ook terug naar Dakar. Eerlijk gezegd laat ikonze studentenmet een gerust gevoel achter, ze hebben al veel geleerd, weten nu wel wat ze kunnen en moeten doen en hun Frans is bewonderenswaardig vooruitgegaan! Chapeau hoor meisjes!

Morgenga ik nog op zoek naar medisch materiaal, zodat de meisjes verder kunnen tot het einde van hun stage, maar intussen weet ik al min of meer waar ik dat kan halen. Hopelijk is er ook voorraad voorhanden? In Afrika weet je maar nooit...

Zo, nog 2 keer slapen en dan neem ik weer afscheid en hopelijk is het geen 'vaarwel' maar 'tot ziens volgend jaar'

Groetjes, Hilde