Morgen zijn we hier al 2 weken, het is nochtans net of we pas gisteren in het vliegtuig stapten. Iedereen blijft het hier fijn vinden, alhoewel de dagelijkse verhalen van op stage toch de nodige opvang vragen.

Vanavond krijg ik een kamergenoot voor één week, een docente van de Brusselse hogeschool. Ze zal nu ongeveer aan het landen zijn met een uur vertraging, samen met nog 3 studenten. Nog enkele dagen en we zijn compleet, namelijk 38 personen. Gelukkig is dat maar voor 2 dagen, dan beginnen de eersten al terug te vertrekken.

Intussen hebben we allemaal een officiële uitnodiging ontvangen van de Belgische ambassadeur voor de receptie van donderdag 20/10. Het kaartje alleen al, gedrukt op ieders persoonlijke naam, is al de moeite waard.

Vandaag heb ik Lieselot van stage naar huis moeten sturen, ze zat daar doodziek met koorts in de verloskamer. Mogelijk weer iets gegeten wat haar darmen niet goed kunnen verdragen. Dorien kreeg intussen de bevallingen natuurlijk en ze heeft vandaag ook 2 mooie hechtingen gerealiseerd.

Ook Isabelle, de vrvr die ons daarna kwam vervoegen, was tegen de middag te ziek om te blijven. Gelukkig blijf ik van die miserie gespaard.

De warmte blijft hier wel verzengend, maar eigenlijk leer je daarmee omgaan. In de namiddag zien ze me niet buiten, behalve om van de stageplaats naar huis te komen, of zoals gisteren bij de uitstap.Meestal mijd ik de zon en zoek ik de meer schaduwrijke plekjes op. Het zweet blijft natuurlijk wel vanmijn gezicht druppen, maar ik vind dat al niet meer zo erg en ik voel me trouwens behoorlijk goed. In de verloskamers valt het nog een beetje mee als de ventilators marcheren. En ik slaapgoed 's nachts, ondanks het feit dat de airco op mijn kamer nog steeds niet marcheert. Nu is me beloofd dat het morgen hersteld zou zijn - vandaag is het vrijdag en gebedsdag en bijgevolg begint het WE al

Tot nu toe heb ik nog niet veel foto's genomen, hiervoor verwijs ik naar de blog vanonze Vlaamsestudenten www.vroedkundesenegal.blogspot.com.

Iedereen neemt zoveel foto's, we zullen ze allemaal verzamelen, zodat iedereen ze van iedereen heeft. En Yeny, nog een begeleidster is amateurfotografe, van haar zullen we dus zeker mooie plaatjes krijgen.

Morgen is er een geplande verplichte uitstap naar Lac Rose, die degroepssfeer alleen maar nog meer ten goede kan komen. Het is werkelijk een luxe om in zo'n goed gesmeerde organisatie stage te kunnen doen. Françoise is voor haar taak goud waard! Zij is de moeder van de bende die het ganse hebben en houden regelt, zorgt dat alle studenten en begeleiders zich goed voelen, zorgt dat alle stageplaatsen benut zijn, officiële wegen bewandelt voor het welslagen van dit alles... Als school kunnen we haar hiervoor alleen maar heel dankbaar zijn en onze medewerking verlenen waar mogelijk. Ik hoopdat iedereen dit voldoende kan inschatten.

Er komt nog geen heimwee de kop opsteken, wat niet wil zeggen dat ik thuis en Pol en de kinderen en kleinkinderen niet mis. Maar treuren hierom is niet echt aan mij besteed zolang iedereen maar gezond blijft.

De laatste dagen kregen we ook minder goed nieuws. Een van de franstalige studenten haar moeder kreeg begin deze week een scan, waarbij men een hersentumor vastgesteld heeft. Dàt is reden om verdrietig te zijn! Vandaag komt er iemand aan die gisteren bericht kreeg dat de getuige voor haar nakende huwelijk op 32 jaar overleden is. Van dérgelijke berichten krijg je kippenvel. En ook die situaties proberen we zo goed en zo kwaad als mogelijk op te vangen. Maar het lukt! Dan voel je de eenheid en de empathie in de groep. En daarvoor doen we het!

Ik word blijkbaar wat zwaarmoedig in mijn betoog, tijd dat ik stop dus... de volgende keer pakken we het wat luchtiger aan

Lieve groetjes aan iedereen,

Hilde.