Enkele dagen verder...

Geloof het of niet, eigenlijk zijn we een beetje jaloers op het Belgisch weer

. Hier blijven we puffen van de hitte. Gisteren heb ik geprobeerd wat af te koelen in de zee op 100m hier vandaan, maar ook het zeewater was lauw en vooral heel zout. Normaal gezien zou het hier moeten beginnen afkoelen deze tijd van het jaar tot onder de 30°, maar het blijft 33-35° warm. Bovendien is er hier gedurende 2 dagen geen electriciteit geweest: grote panne in de stad! Mamadou probeert dan overdag zonder generator verder te doen, dat is goedkoper natuurlijk, maar we hebben hem toch gewezen op het feit dat er studenten de nacht hadden en toch minstens rekenen op ventilators. Ook wij rekenen er op en ook onze frigo's! De airco' s die zijn niet aangesloten op de generator, dat kunnen we nog aannemen. Die van mij heeft tot nu toe nog niet gewerkt, hij is intussen wel hersteld, maar de afstandsbediening moet nog vervangen worden (roeste batterijen erin), en aan het toestel zelf vind ik geen knoppen om manueel te bedienen. Maar we blijven positief - gelukkig staat mijn bed onder een ventilator en al bij al slaap ik redelijk goed.

Sinds gisterenavond werkt internet wel perfect, zelfs met een snelle verbinding en ook met de generator

. Momenteel luister ik naar radio2, en ik voel me zo een beetje thuis.

Voor de stages zijn er ups en downs.Françoise en ikproberen de studenten op te vangen waar we kunnen, want elke dag zijnlach entranen met elkaar verweven. Verdriet door onmacht, woede op de manier van werken, ontgoocheling over het gebrek aan materiaal,... Gelukkig zijn er ook mooie momenten, ze hebben alweer een bevalling mogen doen, 2 studenten deden zelfs elk een 2-ling. We proberen te relativeren, maar ook voor ons is het soms moeilijk. Gelukkig heeft Françoise al vele jaren ervaring hier, en heeft zij een mooi evenwicht gevonden tussen onze cultuur en die van hier. Op die enkele dagen heb ik al enorm veel geleerd van haar, zowel op menselijk vlak als op verloskundig vlak.

Gisteren was ik helemaal alleen met de studenten, Françoise is voor een dag naar Mbour om stageplaatsen en logement op punt te zetten. De sfeer was na het overleg iets meer ontspannen en de maaltijd is zelfs geëindigd in een 'fou-rire'. Ze zijn natuurlijk allemaal heel moe na 3 dagen van minstens 10u stage, enkelen moesten nog op voor de nacht. Dan bel ik eens in het midden van de nacht om te horen hoe het gaat, ook zij mogen bellen als ze hulp nodig hebben.

Dit eerste groepje van 11 studenten heeft al een hechte band, onze 3 Vlaamse meisjes voelen zich hierin ook goed. Zaterdag komen er een 10-tal bij en ook nog 2 begeleidsters. De week daarop nog, op een bepaalde dag zijn we hier met 38 personen. Het is een hele organisatie. Françoise verdient een standbeeld hiervoor! We zijn haar enorm dankbaar voor deze unieke kansen die we krijgen.

Groetjes, Hilde.

Eerste indrukken - Eerste stagedag

Bij onze aankomst kregen we een heel warm onthaal van Françoise op de luchthaven.

Al bij al viel de eerste hitte nog mee, alleen de muggen kwamen ons al direct ambeteren. De kamers werden bij aankomst verdeeld en die ogen OK. De airco doet het nog wel niet, maar de ventilator wel,en ik hebgoed geslapen. Het was wel 02u Belgische tijd als ik in bed lag... na een lekkere Gazelle op het strand met Francoise.

Zondag hebben we een bezoek gebracht aan alle stageplaatsen en een rondrit door Dakar. We kregen instructies welke bus we moesten nemen om op stage te geraken.

De eerste inkopen (vooral veel water en drank voor in de frigo) kosten ons een fortuin, dat denken we tenminste, want voor 1 euro heb je 650 CFA. De voormiddag werd afgesloten met een overheerlijk visgerechtin een plaatselijk visrestaurant op 100m van ons hotelletje, met zicht op de oceaan.

Deze morgen om 05u30 wakker geworden met het islamitisch gebed die ze hier zomaar door luidsprekers door het dorp sturen. Maar niet getreurd, na het ontbijt vertrekken we om 7u al richting stageplaats. Intussen is iedereen goed gestart en geniet ik deze NM een beetje van de rust. Vanavond vertrekken we met nog 4 meisjes voor de nachtdienst.

Internet werkt nog niet. Mamadou is momenteel wel niet thuis maar zijn vrouw wil iedereen te helpen, en ik kan dit berichtje op blog zetten via zijn laptop. Deze mensen zijn supervriendelijk, deze middag heb ik me zelfs laten verleiden om eens van hun rijstschotel te proeven: allemaal met de lepel in de hand en uit de pot scheppen, maar het was superlekker.

Zoals jullie merken, we vinden hier onze draai wel en koppelen het werk aan aangename momenten. De sfeer onder de meisjes is ook zeer goed en zij zijn tevreden op hun logement, wat natuurlijk geruststellend is.

Zeer veel warme groetjes, Hilde.

Nog één keer slapen...

Vandaag ben ik nog de hele dag druk bezig geweest om voor thuis nog het een en ander in orde te brengen: was, plas, strijk, valiezen maken, slotje zoeken, ook nog een middagdutje, gras maaien, eten maken...

De valiezen zijn klaar: ééntje met medisch materiaal, een ander voor persoonlijk gerief. Alle lijsten zijn gecheckt en zijn OK. Ook het gewicht valt binnen de normen, nu maar duimen dat de weegschaal in Zaventem morgen voormiddag hetzelfde zegt.

Ik blijf er tot mijn eigen verbazing vrij rustig bij, ondanks het feit dat ik dit alles toch wel best een avontuur vind. Maar ik ben ervan overtuigd dat alles wel zal meevallen.

Françoise, de coördinator van dit alles, is woensdag al vertrokken om onze komst voor te bereiden. Ze stuurde gisteren een mail, maar die kwam er niet door, deze morgen nog maar eens proberenvia Beatrice, dat lukte dan wel. Het iszo te horenniet altijd een sinecure om iets door te sturen. Dus... geen paniek als er niet direct nieuws komt hé!

Nog één keer slapen, morgen slaap ik in een bloedheet Dakar. Gelukkig is er wel airco op de kamer, tenminste als de electriciteit het niet begeeft... maar, we blijven optimist

Groetjes,

Hilde.

We tellen af...

Intussen komt de dag van vertrek dichterbij. Nog een week!

Gisteren heb ik samen met de studenten een heel leerrijke skillsdrilnamiddag gehad. Bedankt aan Dr C. om onze praktische kennis wat op te frissen met voorbeelden uit de praktijk. Sindsdien voel ik me er klaar voor, want net zoals fietsen, verleer je blijkbaar niet zo snel je verloskundige vaardigheden - gelukkig maar.

Deze morgen heb ik dan maar eens al het medische materiaal verzameld. Ik kom tot de vaststelling dat de valies overvol zal zijn en dat we minder dringende spullen thuis zullen moeten laten. Lieselot mag dinsdag nog een boel materiaal ophalen, Xylocaïne, hechtingsmateriaal, ... en dat hebben we dringender nodig dan verpleegpakjes om ginder te laten.

Nu is het tijd om van een laatste WE thuis te genieten. Volgende week vliegen we naar de warmte

.

Groetjes, Hilde.